Ευγνωμοσύνη!!!

κάθε στιγμή ευγνωμοσύνη σ’ εκείνον ζωή

που μας δίνει καίει την ουράνια φωτιά για να έχουμε

ζωή φως και ζέστη όλη την ώρα η ανάσα μας προφέρει

μία στιγμή μόνο αν έλειπε θα νεκρώνονταν

τα πάντα ευγνωμοσύνη αν και είναι στραβή η επί γης

δικαιοσύνη δίκαιοι και άδικοι φίλοι κι εχθροί του χρωστάνε

την πνοή τους οι άγγελοι αυτόν υπακούουν

και οι δαίμονες του ζητιανεύουν πάντα το βρώμικο

προέρχεται από ό,τι πριν καθαρό ήταν και

καθαρό κάθε πράγμα προέρχεται μόνο από κείνον

το καθαρό θυμάται η βρωμιά ο καθαρός τιμά εκείνον

το κλειδί της μαγικής ζωής, της υγείας και της λάμψης....!!!

Εάν αμφιβάλεις κοίτα το πρόσωπο κάποιου που το σάπισαν

χρόνια ολόκληρα μνησικακίας...
τα χαρακτηριστικά του θα είναιτραβηγμένα

και καταβεβλημένα !!!

και μετά δες και το πρόσωπο κάποιου που έζησε
με ευγνωμοσύνη στην καρδιά του....
θα ακτινοβολεί από υγεία και ζωντάνια !
ΕΣΥ ΤΙ ΦΑΤΣΑ ΘΕΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΑΥΡΙΟ ????

Η ευγνωμοσύνη δεν θεραπεύει μόνο το

σώμα αλλά και το ανανεώνει !!!

κάθε φορά που είμαστε θυμωμένοι,

φοβισμένοι, λυπημένοι, η νοιώθουμε κατάθλιψη

ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ότι έχουμε χάσειτην

ευγνωμοσύνη μας !!!

Να είστε ευγνώμονες συνέχεια μέσα στην καρδιά σας

και ολόκληρη η ζωή σας θα λάμπει συνέχεια

και θα ακτινοβολεί αγάπη !!!

ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ, ΣΑΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΩ γιατί θέλω

να έχω όμορφη και λαμπερή φάτσα !!

Οι «τροφές» της Ψυχής: Απλότητα, Συγχώρεση & Αγάπη

Οι άνθρωποι αναρωτιούνται πως πρέπει να είναι,

τι πρέπει να κάνουν για να γεμίσουν από αγάπη.

Η απάντηση βρίσκεται μόνο σε μια λέξη: τίποτα.

Η σωστή διαδικασία είναι να ξεχάσεις ό,τι νομίζει

ότι πρέπει να είσαι, και να επιτρέψεις

στην αληθινή σου φύση

να ανέβει με ηρεμία στη επιφάνεια.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει

καμία διαφορά ανάμεσα

σε σένα και τον Θεό.

Όπως ακριβώς και σε μια λίμνη,

μετά από την ανατάραξη

του λασπώδους βυθού της,

τα νερά γίνονται πάλι διάφανα.

Δεν υπάρχει τίποτα που χρειάζεται να κάνεις.

Μόνο να είσαι.

Για να θρέψεις την ψυχή σου πρέπει να αφεθείς,

να εμπιστευτείς την ύπαρξή σου.

Όταν όμως αναφέρομαι στην τροφή της ψυχής,

οι άνθρωποί ρωτούν:

«πως γίνεται αυτό; Με διαλογισμό;

Με τον χορό, με την προσφορά

στους άλλους ανθρώπους;».

Η απάντηση είναι ναι, αν όλα αυτά τρέφουν

το πνεύμα σας και σας επιτρέπουν να ξεπεράσετε

την αγωνία σας για την εξωτερική σας εικόνα.

Όμως, η πραγματική ευτυχία έρχεται μόνο όταν

η καρδιά μας είναι ανοιχτή.

Όπως ισχύει και το ανάποδο:

Η μεγαλύτερη δυστυχία προέρχεται από

την συνεχή κι ατέρμονη επιθυμία.

Και η πιο πραγματική αίσθηση ειρήνης πηγάζει μόνο

μέσα από την ύπαρξή μας.

Το πιο σοβαρό εμπόδιο για την καλλιέργεια της ψυχής

είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης.

Επειδή δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας,

μένουμε αγκιστρωμένοι και εγκλωβισμένοι

στην παγίδα της άνεσης και της ευκολίας.

Εξαλείφουμε όσο περισσότερο πόνο μπορούμε

από τη ζωή μας, και καταλήγουμε στριμωγμένοι

σε μια γωνιά που την ονομάζουμε: ασφάλεια.

Η αλήθεια είναι ότι η «ασφάλεια»

είναι το λιγότερο ασφαλές πνευματικό μονοπάτι

που μπορεί κανείς να ακολουθήσει στην πορεία

της αυτοπραγμάτωσης.

Οδηγεί αποδεδειγμένα στην πνευματική νάρκωση

και στον θάνατο.

Συνήθως είμαστε απροετοίμαστοι όταν έρχεται

η ώρα του θανάτου μας.

Έχουμε αφήσει τον εαυτό μας να ζήσει πολύ λίγο...

Προκειμένου να προσφέρουμε στον εαυτό μας

ό,τι αυτός χρειάζεται, πρέπει να είμαστε

σε θέση να τον φροντίζουμε.

Εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι

δεν μπορούμε να δώσουμε αγάπη παρά μόνο

αν είμαστε έτοιμοι να τη αποδεχτούμε.

Και η ικανότητα μας να δεχτούμε την αγάπη

στηρίζετε στην ικανότητα μας να αισθανθούμε,

αφού μόνο μέσα από τα συναισθήματα μας μπορούμε

να δεχτούμε την στήριξη των άλλων, κι έτσι να την

προσφέρουμε κι εμείς στους άλλους.

Το μυαλό μας κάνει όπως ακριβώς ένα χάμπστερ στον τροχό:

τρέχει όλο και γρηγορότερα, χωρίς στην

πραγματικότητα να καταλήγει πουθενά.

Μόλις κανείς συνειδητοποιήσει ότι το μυαλό του

στέλνει κάθε τόσο αναμενόμενα και συνήθη μηνύματα

που δεν χρειάζεται να τα παίρνει και τόσο στα σοβαρά,

τότε μόνο είναι ελεύθερος να επιστρέψει

στον τρόπο λειτουργίας της ψυχής.

«Αν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία σας μέρα

πάνω στη γη, πως θα επιλέγατε να την περάσετε;».

Στη συντριπτική πλειοψηφία η απάντηση είναι:

«έκανα ό,τι μπορούσα για να αγαπήσω τους άλλους

και να προσφέρω κάτι στον κόσμο με την φροντίδα

και τη συμπόνια μου».

Παρ’ όλα αυτά όμως η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι

από μας δεν αντιμετωπίζουμε έτσι την καθημερινή μας ζωή.

Πιστεύουμε λανθασμένα ότι με το να κάνουμε χρήματα,

ή να αποκτήσουμε ένα ακριβό αυτοκίνητο

θα μας κάνει ευτυχισμένους.

Έτσι, αντί να ζούμε στο παρόν,

σκεφτόμαστε συνεχώς την επόμενη στιγμή.

Αν τελικά επιλέξουμε να θρέψουμε την ψυχή μας,

αυτό θα σημαίνει ότι αναγνωρίσαμε

ποιος είναι προορισμός μας: να συγχωρούμε και να αγαπάμε.

Αν και φαίνεται απλό, σίγουρα δεν είναι εύκολο.

Μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε

ότι το παρόν είναι ο μόνος χρόνος που υπάρχει,

και μέχρι να συγκινηθούμε με την ακινησία της στιγμής,

η απλότητα θα μοιάζει μια δύσκολη ιδέα.

Όταν μάθουμε να κάνουμε επιλογές που θρέφουν

την ύπαρξή μας, τότε θα είμαστε σε θέση

να αναγνωρίσουμε ότι η ουσία της ζωής μας είναι η αγάπη,

και η συγχώρεση είναι το κλειδί της ευτυχίας μας.

===================
=========
====
afieromeno....apo ioanni :) gia sxolio:))

Αγάπη

Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του.

Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-“Πες μου ότι με αγαπάς ...” “Μα μόλις τώρα σου το είπα !”). Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο “εγωισμός”.

Ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας; Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία.

Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.

Δάσκαλε! Σχετικά με το προσωπείο μας.....

"Όψεις του προσωπείου "

Στα αρχαία ελληνικά η λέξη προσωπείον ή προσωπίς
ή προσώπιον ή πρόσωπον είναι συνυφασμένη
με το φτιασίδι, με την άσχημη εμφάνιση,
με την προσποίηση, μίμηση.
Αναφέρω ορισμένα παραδείγματα: προσωπείον φέρει
σημαίνει παρέχει όψη κακή, άσχημη εν τω Σόλωνος
προσωπείω ταύτ’ είρηκεν, δηλαδή μίλησε
φορώντας το προσωπείο του Σόλωνα,
μίλησε σαν τον Σόλωνα, μιμούμενος τον Σόλωνα.
Ο Ησύχιος δίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα
ερμηνεία συνδέοντας το προσωπείο με τη
γυναικεία περιποίηση ή παρέμβαση
στην εμφάνιση του προσώπου μέσω του μακιγιάζ:
προσωπείον η νυν καλουμένη των γυναικών προσωπίς

Σε συγγραφείς όπως ο Αριστοτέλης ή
ο Αισχύλος η λέξη σημαίνει τη μάσκα,
με τη σημασία που τη χρησιμοποιούμε
σήμερα –προσωπείον ή πρόσωπον υπάργυρον κατά χρυσόν.
Θυμίζουμε ότι η λέξη προέρχεται από την πρόθεση
προς και θέμα του ρήματος οράω, ορώ,
συγκεκριμένα το θέμα οπ-
(όψομαι ο μέλλοντας, όπωπα ο παρακείμενος).
Το προσωπείο, δηλαδή, είναι συνυφασμένο
με αυτό που βλέπουμε, με αυτό που φαίνεται,
με ένα φαινόμενο που μπορεί να αντίκειται στο Είναι,
την πραγματικότητα, την αλήθεια, οπότε και
βρισκόμαστε στον χωρισμό που χαρακτήρισε
τη διαδρομή της φιλοσοφίας ήδη από τον Παρμενίδη
σε Είναι και Φαίνεσθαι με όλη τη σημειολογία των όρων.
Με βάση αυτόν τον χωρισμό, το φαινόμενο συνυφαίνεται
με το ψεύδος, την απάτη ή, τουλάχιστον,

τη μη αλήθεια.

"Θα του βγάλω τη μάσκα, όπως θα βγάλω

και ’γω τη δική μου, και θα κοιταχτούμε, αυτή τη φορά

πρόσωπο με πρόσωπο, δίχως πέπλα και δίχως ψέματα…»

(Gaston Leroux, Το φάντασμα της όπερας. Μετ. Άντα Καμπατσέα."

Το αφιερώνω σε όλους όσους μπαίνουν στην Σπηλιά της Αγάπης

ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΩ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΦΩΤΕΙΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΣΑΣ

ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ ΣΤΕΛΝΩ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΣΕ ΣΑΣ

καλημέρα!!!



Spicecomments.com - Angels Comments



κοίτα με πόση αγάπη τα κρατώ, τα μάζεψα με κόπο,
είχαν χάσει τον δρόμο τους..
πές μου τα αγαπώ?
πές μου καλά έκανα?
μήπως τα βασανίζω?
πες μου θέλω να ξέρω....
Πατέρα....
νιώθω οτι ξέρω να αγαπώ
νιώθω οτι ξέρω να δίνω
και το οτι έμαθα όλα στους άλλους να δίνω
είναι κι αυτό μια ένδειξη οτι νιώθω αγάπη και την δίνω
με λάθος τρόπο μπορεί έως τώρα
όμως δίνω, κι είναι κι αυτό αγάπη....σύγχώρα με,
αν σε απογοήτευσα πολλές φορές
και αν σε πλήγωσα άλλες τόσες
μα δεν το έκανα απο κακία η ξεροκεφαλιά
το έκανα γιατί έτσι είχα μάθει και δύσκολα
αλλάζεις τις κακές συνήθειες
δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου
σου δείχνω οτι αλλάζω και αλλάζω
για τον ΘΕΟ και για ΕΣΕΝΑ
γιατί σας αγαπώ!!!
δεν θα σας εγκαταλείψω ποτέ
γιατί ΄κι αυτό είναι αγάπη
πίστη και αφοσίωση!!!

Spicecomments.com - Angels Comments


ΘΕΕ ΜΟΥ!!!
βοήθησε με και αξίωσε με να ανέβω τα σκαλιά που οδηγούν σε εσένα
να έρθω κοντά σου και να μείνω εκεί στη ζεστασιά την ηρεμία και την γαλήνη
η ζωή μου να οδηγείται απ΄το δικό σου θέλημα....
βοήθησε με να νιώσω την προστασία σου!
σ΄αγαπώ ΘΕΕΜΟΥ!!

Δέηση στον Πατέρα μας.

Σ’ ευχαριστώ αγαπημένε μου Χριστέ που
συγχώρεσες το παρελθόν μου.

Σ’ ευχαριστώ που φρόντισες το αιώνιο μέλλον μου.

Σε παρακαλώ Χριστέ μου για το τώρα μου
να με φωτίσεις

να κάνω κι εγώ κάτι για σένα.
***


Πατέρα!
συγχώρα με και αξίωσε με σήμερα να πράξω το θέλημά σου
ώστε να σε ευχαριστήσω που τόσα μου χαρίζεις καθημερινά!!!

Για σένα Βασιλιά μου!!

Γλυκός ο πόνος μου τώρα πια δεν με πονάει, έχω την δύναμη να τον νικώ να τον ξεπερνώ δεν με αγγίζει η οργή λυσσομανάει δεξιά και αριστερά για να βρει τρόπο να με ακουμπήσει όμως όχι δεν την αφήνω κλείνω ερμητικά τα παράθυρα της ψυχής μου είμαι ψηλά δεν με φτάνει, τις φωνάζω άγγιξέ με δεν μπορείς και δεν μπορείς γιατί δεν θέλω τόσο απλά!

Τώρα τρύπωσε η αγάπη έκανε φωλιά ρίζωσε δυνατά μέσα μου και εξαπλώθηκε παντού τώρα νιώθω δυνατή νιώθω όμορφα, γιατί?

Η αιτία είσαι εσύ…………..

ΘΕΕ ΜΟΥ!!!
ΤΑ ΙΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΩ ΕΣΥ ΜΕ ΟΔΗΓΕΙΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΚΟΛΟΥΘΩ, Ω! ΠΟΣΟ Σ΄ΑΓΑΠΩ!!!!

μια φορά κι έναν καιρό.....

ήταν μία ψυχούλα είχε μεγάλα σκούρα μάτια & μελαγχολικά

και φορούσε ένα μακρύ μώβ φόρεμα!

περιπλανιόταν εδώκι εκεί δίχως νόημα κανένα

και πάντα σκυθρωπή,

ώσπου μια μέρα συνάντησε τυχαία μια άλλη ψυχή

μια ψυχή διαφορετική από όσες είχε γνωρίσει έως τότε.

ήταν χαρούμενη, γλυκιά, ήρεμη και όμορφη πολύ όμορφη

και γύρω της λαμπύριζε ένα δυνατό φως!!!

την χαιρέτησε εκείνη και πήγε κοντά της και της είπε:

τι έχεις μικρή μου και είσαι τόσο λυπημένη?

και αυτή αμέσως της απάντησε:

είμαι μόνη & όποια ψυχή κι αν συναντώ δεν μπόρεσα

ποτέ να την αγγίξω!

τότε η φωτεινή ψυχή την αγκάλιασε

και όλα τα χρώματα της άλλαξαν,

τα μάτια της έγιναν πράσινα το φόρεμα της ροζ

σαν είδε η μελαγχολική ψυχούλα όλα να αλλάζουν

τρόμαξε κι έκανε πίσω

και τότε εκείνη της είπε:

μην φοβάσαι τώρα πια δεν θα είσαι μόνη, θα έχεις εμένα

που είμαι το φως!!!